Arusha, Tanzania Kapiri

De eerste dagen van ons verblijf hier ben ik fanatiek gaan sporten. Touwtje springen, sit-ups, push-ups, planken, etc. Nou, dat heb ik geweten! Na 'n week had ik nog last van verrekte rugspieren.
Dat bracht me bij Theo, 'n Nederlandse fysiotherapeut, die hier sinds 1986 woont. Na 'n behandeling met ultrasound, elektrisch schokjes  en 6 oefeningen stond ik na 'n uur weer zonder pijn buiten. 
Ook Kapiri, 'n 8-jarige Staffordshire-bulterriër, de oudste van de 3 honden, heeft last van zijn lijf. Z'n linkerachterpoot gebruikt hij al enkele dagen niet meer.
Vlak om de hoek heeft Lieve, 'n Belgische dierenarts, sinds 2008 een dierenkliniek. 
Bij de toegangspoort worden we 'bespiet' door 'n CCTV-camera.
Buiten staan aluminium opname-kooien waar 'n puppi en 'n kitten wezenloos voor zich uit staren. 'All not feeling very well aren't they', zegt een jonge meid uit Engeland die haar hondjes op komt halen. 
Vanuit de receptie kijk je zo in de operatiekamer. Wat 'n verschil met de operatiekamer in het plaatselijke ziekenhuis dat we onlangs bezochten.
Als wij aan de beurt zijn laat Kapiri zich gewillig op de behandeltafel tillen. Voor de zekerheid krijgt hij een muilkorf om. 
Lieve ziet gelijk een afwijking aan zijn 'pieleke'. Bij verder onderzoek zit er een kankergezwel. Lieve schrijft een chemokuur van 6 weken voor. 'Dan moet het over zijn. Zijn vacht valt niet uit en hij wordt er niet ziek van', zegt ze in sappig Vlaams.
De kniebanden zijn gescheurd wat Kapiri zelf op een of andere manier heeft veroorzaakt. Ze schrijft pijnstillers voor. 'Hij mag de komende tijd niet stoeien. Hij kan 14 jaar worden hoor!'
Opgelucht vertrekken we huiswaarts.